Wiktoria i Bajka wędrują, by odnaleźć rodziców. Mijają dymiące kratery, wymarłe lasy i gruzowiska. Jak okiem sięgnąć – nieprzytulne widoki. Świat po wielkim wybuchu to zdecydowanie nie miejsce dla dziewczynki i psa. Ale jeśli już mamy tam dziewczynkę i psa, pozostaje nam trzymać za nie kciuki!

„Bajka na końcu świata. Opowieść gołębia” to już czwarty tom postapokaliptycznej serii dla najmłodszych autorstwa Marcina Podolca, jednego z najzdolniejszych polskich twórców komiksów i animacji. Prawa do serii zostały sprzedane do Francji, a na jej podstawie powstaje właśnie animowany serial.

„Od razu polubiłem Bajkę za jej psie poczucie humoru. Ona i Wiktoria mają dużo śmiesznych przygód”.
Mateusz Sokół (lat osiem)

„Skoro kobieta może zgodnie z prawem zawisnąć na szubienicy, winna również mieć prawo stanąć na mównicy” - to słynny cytat z Olimpii de Gouges, francuskiej abolicjonistki, niezależnej myślicielki i prekursorki feminizmu. Bohaterki komiksu Catel oraz Jose-Louisa Bocqueta, duetu któremu sławę przyniosła głośna biografia „Kiki z Montparnasse’u”.

Olimia, a w zasadzie Marie Gouzes, wyszła za mąż w wieku 18 lat, niedługo potem została matką, ale także wdową. Chyba nie ubolewała nad tym specjalnie, skoro zasłynęła także takim zdaniem: „małżeństwo to grób dla zaufania i miłości”. Dopiero po śmierci męża poczuła się prawdziwie wolna. Porzuciła dawne nazwisko i została Olimpią de Gouges.

Nazywano ją córą Oświecenia, libertynką i republikanką. Jej ścieżki przecięły się z większością tych, których nazwiska znajdują się w każdej książce o francuskiej rewolucji. Byli wśród nich Wolter, Rousseau, Mirabeau, Lafayette, Benjamin Franklin, Philippe Egalité, Condorcet Theroigne de Méricourt, Desmoulins Marat, Robespierre...

Przeszła do historii nie tylko jako autorka sztuki „Zamor i Mirza, czyli szczęśliwe zatonięcie”, krytykującej niewolnictwo i będącej pochwałą wolności oraz równości wszystkich ludzi bez względu na kolor skóry, ale przede wszystkim jako autorka Deklaracji Praw Kobiety i Obywatelki z 1791 roku. Jej pierwszy artykuł brzmiał: "kobieta rodzi się i pozostaje wolna i równa w prawach mężczyźnie". W tym wyprzedzającym swój czas dokumencie domagała się równości płci i praw wyborczych dla kobiet. Postulaty te w wielu miejscach świata pozostają rewolucyjne do dziś.

W fascynującej komiksowej biografii Olimpii de Gouges Catel oraz Jose-Louis Bocquet w blisko 300 scenach prowadzą nas przez życie tej niezwykłej kobiety, jednej z najważniejszych postaci w walce o prawa kobiet. Walki, za którą zapłaciła najwyższą cenę.

Do Hotelu Dziwnego zawitała jesień, a jesień to czas robienia konfitur! Nie da się jednak zrobić konfitur jeżynowych bez jeżyn, które właśnie się skończyły. W ich poszukiwaniu zostaje wysłany do lasu Kaki, który tego zadania – jak zresztą wszystkich zadań – podejmuje się bardzo niechętnie. Przez całą drogę marudzi i narzeka na swój okropny los.

Humor poprawia mu się, gdy zamiast jeżyn znajduje w leśnym poszyciu… berło i koronę! Zakłada ją na głowę i natychmiast zostaje uznany za Jego Wysokość Króla Grzybów, co podoba mu się niezmiernie, szczególnie że poddani wypełniają każdy jego rozkaz we wszystkim go wyręczając. Gorzej, że będąc królem musi stawić czoła wyzwaniu o wiele trudniejszemu niż szukanie jeżyn – Królestwu Grzybów grozi wielkie niebezpieczeństwo i może je uratować tylko król!

„Jego Wysokość Król Grzybów” to trzeci tom niezwykle popularnej serii dla młodych czytelników. Jej bohaterami są mieszkańcy tytułowego hotelu: Kaki – puchaty, fioletowy i bardzo leniwy stworek; pan Snarf – recepcjonista duch; pan Leclair – szczur książkowy oraz Marietta, pozornie zwyczajna dziewczynka. W ich fantastycznych przygodach pomaga im także Celestyn, chłopiec z sąsiedztwa noszący kapelusz w kształcie grzyba.

Akcja „Nie przebaczaj” osadzona jest w dwudziestoleciu międzywojennym na Kresach Wschodnich. Komiks gatunkowo jest mrocznym westernem, którego inspiracji można szukać w filmach Quentina Tarantino, oryginalnej trylogii „Gwiezdnych Wojen” czy w westernach, takich jak „The Unforgiven” czy „Deadwood”.

„Nie przebaczaj” opowiada o losach rodziny – Eustachego, Marii i ich syna Tadeusza, którzy po pierwszej wojnie światowej powracają do majętności na Kresach Wschodnich. Tam przez lata wiodą spokojne życie, aż do momentu, kiedy do ich domu wdziera się banda Łazara. Rodzice Tadeusza zostają zamordowani, a on sam uratowany przez Widunję cudem uchodzi z życiem. Główna fabuła komiksu koncentruje się na zemście chłopaka.

„Nie przebaczaj” łączy w sobie brutalną, szybką narrację, wyraziste postaci, a wydarzenia historyczne mieszają się tu z magicznością ludową.

Jeden z najgłośniejszych amerykańskich komiksów ostatnich lat, fantastyczny przykład nieograniczonych możliwości komiksowego medium, które w rękach utalentowanego twórcy potrafi – podobnie jak literatura – opisać niepokoje i nadzieje społeczeństwa XXI wieku.

Tym zbiorem krótkich nowel Adrian Tomine udowadnia, że jest nie tylko jednym z najważniejszych współczesnych autorów komiksów, ale także amerykańskich pisarzy. Jego niezwykły zmysł obserwacji czy umiejętność uchwycenia najsub-
telniejszych emocji widać wyjątkowo wyraźnie w historiach o poczuciu straty, twórczych ambicjach, tożsamości i skomplikowanych relacjach rodzinnych, o sukcesach i porażkach.

Adrian Tomine potrafi rysować, myśleć, pisać i czuć. Widzi wszystko, wie wszystko. Wie, kiedy jest potrzebny dialog, a kiedy lepszy będzie moment ciszy. W jego dwudziestu kadrach jest więcej pomysłów niż większość pisarzy ma przez całe życie – Zadie Smith (autorka między innymi „Białych zębów” i „O pięknie”).