Tomaszewski Tomasz

Urodził się 3 grudnia 1968 r. w Łodzi, tam też ukończył liceum plastyczne. Jego komiksowa droga, podobnie jak np. Przemka Truścińskiego, biegła przez klub fantastyki UFO – ZENEK (Zidentyfikowane Ewenementy Nielatające Ewentualnie Kroczące), który skupił zainteresowanych ilustrowaniem opowieści fantastycznych (potem przekształcony w grupę „Contur”). Tam rysuje nowele i przygotowuje dwa albumy - „Latajączek” i „Zajączki – w walce o niepodległość i marchewkę”.

W 1986 zadebiutował w miesięczniku „Fantastyka”, a następnie publikował swoje prace na łamach m.in. „Karuzeli”, „Szpilek”, „Bestsellera” i rozmaitych fanzinów. Skończył studia na PWSSP w Łodzi, a pracę dyplomową bronił z zagadnień związanych z komiksem i typografią. Od początku lat 90. współpracował ze scenarzystą Janem Tomkowskim (pracownikiem naukowym zajmującym się zawodowo literaturą), z którym wspólnie otrzymał nagrodę za najlepszy scenariusz na konwencie w Łodzi w 1992. Rok później Tomaszewski otrzymuje na tej samej imprezie wyróżnienie za planszę w kolorze. Jeden z krytyków komiksu pisał wtedy o nim: „rysuje świetnie, ale nagrodzona praca »Historia lubi się powtarzać« dostarcza tematu do dyskusji: nagradzać miłe da oka i ładnie rozkolorowane plansze komiksowe, czy wyróżniać twórcze wykorzystanie koloru do ekspresji i w narracji?”.

Ale to nie z koloru znany jest Tomaszewski, wręcz przeciwnie. Czy to ze względów edytorskich, czy może estetycznych zdecydowana większość jego komiksów i ilustracji ukazywała się w czerni i bieli. Od rysunków i komiksów z magazynu „Fenix” (świetne „Coś żywego” z nr 10/93 i ogromna ilość zilustrowanych opowiadań, z których często zapamiętywało się tylko prace Tomaszewskiego) po słynną postać Popmana, czarno-białego do szpiku gazetowych kości.

Wspólnie z Maciejem Wojtyszko (scenariusz) tworzy Tomaszewski „K-mix, czyli najważniejsze zdania świata” (cykl ukazywał się na łamach „AQQ” i redagowanej przez Tomaszewskiego wspólnie z Tomkiem Piorunowskim i Piotrem Kasińskim „Areny Komiks”). W każdym odcinku autorzy wchodzą w dowcipny dyskurs ze słynnymi sentencjami filozofów (np. Kartezjuszem, Spinozą, Wittgensteinem). Spekulują, w jakiej sytuacji myśliciel wpadł na genialną myśl, albo obnażają tejże myśli absurd. Inny komiks rysownika, „Super Jasio”, to klasyczne gazetowe paski opowiadające o życiu pewnego chłopca w okularach i zgrzebnym sweterku. Tomaszewski rysuje je do scenariuszy Piotra Kabulaka. Na pewno nie są to historie wywołujące gromki śmiech, to raczej refleksyjne przypowiastki budzące obok lekkiego uśmiechu czytelnika sympatię do bohatera.

Trzecią i chyba najbardziej udaną produkcją te-te (bo tak się często Tomaszewski podpisuje) jest wspomniany już Popman, zrobiony z pomiętych gazet chłopiec przyglądający się z dystansem współczesnemu światu. Świetne rysunki, spokojna, obywająca się bez słów narracja. Brak seksu, przemocy i ciepły stosunek autora do swojego bohatera, ale i do nie pozbawionej wad otaczającej go rzeczywistości sprawiają, że komiks ten bardzo pozytywnie wyróżnia się wśród innych propozycji rodzimych rysowników.

Na łamach nieistniejącego już magazynu „Arena Komiksu” można było również znaleźć tworzoną przez Tomaszewskiego wspólnie z Piotrem Kasińskim polską wariację na temat znanego, choćby z pasków w „Wyborczej”, Dilberta. Cykl „Moje biurko” jak sugeruje sama nazwa dzieje się w biurze i choć inspiracja jest oczywista, to dzięki rysunkom w zupełnie innej poetyce i zabawnym scenariuszom trudno przyczepiać się o powielanie już ogranych pomysłów. W 2008 roku ukazała się nakładem timofa i cichych wspólników antologia prac Tomka Tomaszewskiego pt. „Papier Chaos” prezentująca w zasadzie pełen przekrój stylistyk i tematów, z których znany jest ten komiksiarz.